Kumasi - Children's home - 5 juli

Gisteren zijn we naar Kumasi geweest, de 2^de grootste stad in Ghana. Opnieuw zaten we opeen gepropt in een trotro, maar gelukkig was deze toch wel heel wat aangenamer dan die in Accra. Kumasi was ook veel gezelliger dan Accra, ondanks de chaos en wanorde. Eerst naar het cultureel centrum geweest voor handgemaakte souvenirs en om de sfeer wat op te snuiven. Een supermooi marktje, overal Afrikaanse beeldjes, schilderijtjes en sieraden. Daarna gingen we écht de stad in, hier was het nog een stuk chaotischer en het rook niet altijd al te fris. (was ik even blij dat ik in het cultureel centrum een toilet had gevonden!) Ook hier kreeg ik weer een aantal huwelijksaanzoeken en de vraag of ze mij niet mochten ruilen tegen een auto.

Op de markt, want schoenenwinkels hebben ze hier niet overal, hebben we voetbalschoenen en sokken kunnen kopen voor de kinderen uit het children’s home. Deze gaan we zo dadelijk brengen. Ook konden we van het geld van alle mensen die wilden sponsoren verf kopen voor een wereldkaart die we zelf gaan schilderen in een school in het dorpje Sekyere. De rest van het geld zal naar voorraden voor het children’s home en de school (voornamelijk een ‘ITC-centrum’) gaan.

Vandaag was het sportdag van alle Junior High Schools in de omliggende dorpjes. We zijn hier gaan kijken en helpen, maar veel konden we niet doen. Dit kwam doordat de allerkleinsten continu op of rond je zaten, je hand vast wilden pakken of je aandacht opeisten.

Aan de spinnen begin ik al wat te wennen, ik flip niet meer als ik er een zie, maar ze mogen toch uit mijn buurt blijven. De ‘huisdieren’ die ik daarentegen wel super vind, zijn de hagedissen en salamanders die hier genoeg zitten. Zo heb je de kleine, schattige groene en de grote met een feloranje staart.

We zijn net terug van het children’s home, waar ze ontzettend blij waren met de voetbalschoenen en sokken. (zie foto) Nu kunnen ze tenminste meedoen met een echt team en moeten ze niet op blote voeten voetballen. Ook is mij al wel duidelijk wie mijn grootste vriend van de kinderen is: Opoku. Het 8jarige knulletje zit in primary 2, terwijl hij in primary 1 hoort te zitten en is dus ontzettend slim. Hij durft wat bazig te zijn, maar is ontzettend lief en probeert me wat Twi, de plaatselijke taal, bij te leren. Ook de kleinsten zijn superlief en schattig. Ze vragen constant al je aandacht, maar geven je heeeel veel vriendschap en liefde. Vanavond is er nog het afscheidsfeestje van Jenny, een Britse vrijwilligster die in het children’s home verbleef, hopelijk wordt het niet laat, want de dagen hier zijn erg vermoeiend!

Groetjes Natasja