Alweer een tijdje geleden jammer genoeg, maar dan vertel
ik misschien ook wat minder langdradige dingen. Het internet hier deed het
ongelooflijk slecht even en de laptop wilde ook niet meewerken dus vandaar…
Zaterdag kregen we te horen dat een jongen uit het dorp,
Yao, overleden is. Zoiets is natuurlijk nooit leuk om te horen, maar het is nog
aangrijpender als je dan ziet hoe de omgeving er op reageert. Iris en ik
liepen, ons van geen kwaad bewust, door het dorpje en ineens zagen we allemaal
mensen huilen, schreeuwen en zelfs op de grond liggen van verdriet. Niet leuk
dus. ’s Avonds was dit echter allemaal anders. Er werd gezongen en gedanst om
de jongen te ‘eren’. Een paar dagen later ging het gerucht rond dat de jongen
uit de dood zou zijn opgestaan, wat dus natuurlijk niet waar was, maar het hele
dorp was in rep en roer. Alex, de vader van het Children’s home, ging
uiteindelijk kijken wat hiervan waar was en kwam in het ziekenhuis tot de
conclusie dat het maar een gerucht was. (zoals wij al hadden verwacht). Het
rare was dat zelfs de dichte familie het hele verhaal geloofde.
Lichtpuntje op zaterdag: we zagen dat de voorraden die we
hadden gekocht voor het CH erg nuttig gebruikt worden en de kids genoten van
hun rijst met vis!
Zondag vonden we dat het tijd was voor wat ontspanning,
dus zijn we naar Lake Bosumtwe geweest samen met Atta. We moesten zo’n 5 verschillende
trotro’s nemen voor we er waren, maar het was de moeite waard. Lekker weer,
mooi meer en we hebben ook heerlijk gegeten. (fijne afwisseling!) Tegen de
avond zijn we weer naar huis gegaan en hebben we heeeeerlijk geslapen na ons
dagje ontspanning.
Maandag en dinsdag waren dagen zoals alle anderen, ’s
ochtends schilderen aan de wereldkaart in Sekyere (die bijna af is! ) en na de
middag helpen in het CH. Zoals altijd heel leuk, buiten de gewoonlijke
vechtpartijen tussen Yao j. en zijn mede-bewoners. (vooral Kofi). En aangezien
Kofi zo’n 2 koppen kleiner is en slaat als een meisje… Eindigt het altijd in
een huilbui. Ook hebben de kids een nieuwe hobby. Hagedissen vangen. Ondanks
het bijgeloof willen ze nu elke dag samen met mij een hagedis vangen, die ik
dan moet vasthouden zodat ik Steven en Akwasi, 2 oudere jongens in het CH, kan laten
schrikken. Ja, hagedissen zijn niet hun lievelingsdieren!
Vandaag zijn we begonnen met het afwerken van de
wereldkaart. Een aantal namen staan er al op, de lijnen en kleuren zien er al
goed uit. Al dat engelengeduld loont eindelijk! Morgen of overmorgen zal de
kaart helemaal af zijn, ik vrees alleen dat de muur ernaast opnieuw geverfd zal
moeten worden en de vloer… dat wordt schrobben.
Ook hebben we deze dagen te maken met een ‘koufront’
(lees 25 graden ofzo). Het heeft een aantal keer tropisch hard geregend en
geonweerd en dat is te merken aan de temperatuur.
Enkel vandaag begin ik me toch af te vragen of het niet
aan mij ligt, aangezien ik sinds het middageten in bed lig. Ze dachten/ denken
dat het een lichte vorm van malaria is, maar aangezien de koorts al bijna weg
is, wordt de kans een stuk kleiner. Jammer genoeg wil mijn maag niet zo
meewerken en kan ik dus niet veel eten. Afwachten tot morgen en anders zie ik
de kliniek in het dorp ook eens vanbinnen ..
Ik hoop dat de meubels voor het ICT-center en de kaart op
tijd af zijn voor mijn vertrek, zodat ik het door ons ingerichte ICT-lokaal
(inclusief computers!) nog kan zien!
V erder organiseren we een danswedstrijd tussen Atta en
zijn vrienden op mijn laatste avond en natuurlijk ook een feestje met
ontzettend veel snoep voor de kids in het Children’s home!
Zondag vertrek ik hier alweer… Ik ga iedereen vast missen, maar… Thuis zijn zal vast deugd doen. Zondagnacht nog een nachtje verblijven in Accra aan het strand en dan maandag op naar huis.
Natasja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten