9 juli

Het is al weer even geleden, maar hier weer een update vanuit het Ghanese binnenland!

Afgelopen dagen waren weer redelijk hectisch en druk, maar toch is het hier ontzettend fijn. Ten eerste het afscheidsfeestje van Jenny, waar Atta zich toonde als echte verhalenverteller en spelleider. Het werd gelukkig niet zo laat, maar was wel erg gezellig. Voor de rest zijn we natuurlijk veel naar het Children’s home geweest om de kinderen bezig te houden en te helpen. Opoku, waar ik al eerder over had geschreven, was erg ziek geworden en dat baarde me toch echt wel zorgen. Het jongetje had erge koorts en hoestte als een oud mannetje. Gelukkig waren mijn zorgen niet terecht, want hij is er nu weer bovenop. Zelf ben ik ook wat ziekjes geweest, een beetje hogere temperatuur en vanalles wat, maar ook dat is allemaal helemaal in orde.

Wel heb ik gemerkt dat niet alle kinderen uit het children’s home schatten zijn, zo is er Yao. Hij leek me een leuk ventje, alleen wat bazig, maar laatst ontdekte ik meerdere ‘minder positieve’eigenschapjes. Zo was hij Kofi, een erg gevoelig jongetje, aan het pesten en dat vond ik toch niet zo vriendelijk. Ik zei hem dat hij zijn verontschuldigingen moest aanbieden, maar dat weigerde hij. Hij heeft het 3 dagen volgehouden om me compleet te negeren, maar vandaag vond hij het toch wel nodig om me uit te lachen na mijn verlies bij volleybal. Gelukkig deed hij daarna weer normaal.

Nog een nieuwtje uit het weeshuis, de oudere tweeling (er zijn hier zoooooveel tweelingen en ze heten allemaal Atta met nog iets er achter) is terug naar boarding school, wat ik erg jammer vind, want het was aangenaam gezelschap en ze hielpen constant als je je geen blijf wist met de kinderen. Ook functioneerden ze als tolk, als Opoku het niet goed snapte.

Zaterdag zijn we naar de ‘heilige’berg geweest, een soort bedevaartsoord waar verschillende christelijke gemeenschappen communes op hebben gericht. Ze zijn alle in volle overtuiging dat Jezus op die berg heeft gewoond. Voor het geloof ging ik er niet heen, voor het uitzicht en de wandeling / klim daarentegen wel. Het was zwaar om boven te raken, zeker met de drukkende warmte en de vervelende trappen of steile weggetjes, maar eenmaal boven was het uitzicht het meer dan waard.

Vandaag zijn we voor het eerst gaan werken aan de wereldkaart in het schooltje in Sekyere, wat erg frustrerend was. Ik had verwacht dat dit wel in 2 dagen klaar zou zijn, maar we hebben enkel nog maar de grote tekening op de muur in krijt. Ook wilde het totaal niet lukken. Elke lijn die we tekenden leek op een of andere manier wel scheef, fout of net niet goed genoeg. Ook vond Rolf het niet altijd aangenaam als ik mijn ongezouten mening over zijn meetkunsten gaf. Gelukkig kwam Asabere, een vriendelijke leerkracht, ons nog wat moed in spreken. Hij garandeerde ons dat het er al goed uitzag en dat hij Afrika al herkende… wat mij nu niet zo moeilijk lijkt.

Met Asabere hebben we het gehad over het ICT-lokaal waarin we de wereldkaart aan het schilderen zijn. Voor dit lokaal hadden ze nog geen meubels, geen fatsoenlijk dak enzovoort. Dus vandaag is beslist dat een deel van het ingezamelde geld ook hiernaartoe gaat, de timmerman heeft een voorschot gekregen en begint dus normaalgezien nu te werken om het lokaal van stoelen en tafels te voorzien!

Opoku

In de komende dagen gaan we waarschijnlijk nog een dagje naar Kumasi, om rustig de cultuur nog wat te leren kennen, maar eerst en vooral kruip ik vanavond op tijd in bed om de vermoeidheid en het ziek-zijn te voorkomen!

Tot snel! Natasja