De laatste dagen.

Hallo!

Al weer heel wat dagen geleden, maar er kwam weer vanalles tussen. Momenteel ben ik al thuis aangekomen en verwonder ik me toch over alle luxe hier!

Ik had verteld dat ik vrijdag naar het kliniekje zou gaan, maar er kwam een verandering in de plannen. Die nacht werd Espen (een andere tijdelijke 'bewoner' van het guesthouse) erg ziek, we wisten al zeker dat het redelijk ernstige malaria was. Hij wou naar het ziekenhuis in het stadje Effiduase, want dit was beter dan het kliniekje in het dorp en hier testen ze bijna alles. Ik besloot dan om maar mee te gaan voor een malariacheck, want de vermoeidheid, spier- en gewrichtspijn werd erger en ik wou zeker zijn dat het niks ernstigs was!
Dus wij naar het ziekenhuis... Eerst al heel lang wachten voor we eindelijk aan de beurt waren. Uiteindelijk kwam ik binnen bij een Russisch-Cubaanse dokter (hij sprak Engels, wat al heel uitzonderlijk was). Die vroeg me naar mijn symptomen en bleef maar vragen stellen. Na 10 minuten was hij er van overtuigd dat ik direct aan een infuus moest, maar mij werd niet duidelijk waarom. Dus ik naar een zaal voor mijn bloedtest en mijn infuus en oh, wat had ik een fijne verpleger... Maar niet heus. Hij kwam dus aan met de spullen voor het infuus en om bloed te prikken en prikte in mijn hand. Allemaal goed en wel, tot mijn hand begon te zwellen en hij helemaal in paniek begon te praten: 'Oh sorry sorry sorry, it's my first day here'. Heel fijn om te horen op zo'n moment... Toen het infuus er eenmaal in zat duurde het zo'n 3  uur voor de dokter aankwam met de uitslag van mijn bloedtest. Het was al zeker malaria, dus daarvoor werd er kinine bijgespoten in mijn infuus. Ook was er nog iets mis en moest ik nog een nieuwe labtest laten doen, op typhoid fever. Dit is buiktyfus. Uiteindelijk bleek dat ook positief te zijn en kreeg ik nog meer medicijnen bij. Na 3 injecties, 2 infusen en heel wat antibiotica mocht ik eindelijk naar het guesthouse, al was ik toen zieker van de medicijnen dan dat ik was voordat ik binnen werd gebracht. Nu gaat het wel weer goed, gewoon mijn medicijnen innemen en wat rusten en dan komt alles helemaal in orde!

Vrijdagavond was ook Mathias aangekomen, die ook als vrijwilliger kwam, maar zijn welkom was natuurlijk niet zo, want Espen en ik zijn bijna direct naar bed gegaan. De volgende dag ben ik dan maar thuisgebleven, uitgerust en dan 's avonds was er een afscheidsfeestje in het Children's Home, met de nodige muziek en het nodige gedans. Natuurlijk kwamen er ook wat traantjes bij kijken, ik ga die schatten allemaal ontzettend missen.
Daarna hadden Atta en zijn vrienden (Collo, Application, Coco,...) een danswedstrijd georganiseerd. Het zag er supergrappig uit en sommigen hadden echt wel talent. Ook hen ga ik superhard missen.

Zondagochtend rond 4 uur vertrok ik met bagage, achterop een motor, (we konden geen taxi vinden) naar Effiduase, waar ik een trotro naar Accra, de hoofdstad, had. Deze rit in de trotro duurde zo'n 5, 6 uur en was natuurlijk niet zo comfortabel, maar ik heb het overleefd. Daarna ging ik naar Big Milly's Backyard voor een laatste, ontspannende dag en daar heb ik heerlijk kunnen eten en lekker op het strand gelegen. Maandagavond rond 5 uur vertrok ik dan naar het vliegveld en gisterenmiddag kwam ik na een tussenstop in Rome eindelijk thuis aan!

Ghana, ik ga je missen!
Natasja

26 juli

Alweer een tijdje geleden jammer genoeg, maar dan vertel ik misschien ook wat minder langdradige dingen. Het internet hier deed het ongelooflijk slecht even en de laptop wilde ook niet meewerken dus vandaar…

Zaterdag kregen we te horen dat een jongen uit het dorp, Yao, overleden is. Zoiets is natuurlijk nooit leuk om te horen, maar het is nog aangrijpender als je dan ziet hoe de omgeving er op reageert. Iris en ik liepen, ons van geen kwaad bewust, door het dorpje en ineens zagen we allemaal mensen huilen, schreeuwen en zelfs op de grond liggen van verdriet. Niet leuk dus. ’s Avonds was dit echter allemaal anders. Er werd gezongen en gedanst om de jongen te ‘eren’. Een paar dagen later ging het gerucht rond dat de jongen uit de dood zou zijn opgestaan, wat dus natuurlijk niet waar was, maar het hele dorp was in rep en roer. Alex, de vader van het Children’s home, ging uiteindelijk kijken wat hiervan waar was en kwam in het ziekenhuis tot de conclusie dat het maar een gerucht was. (zoals wij al hadden verwacht). Het rare was dat zelfs de dichte familie het hele verhaal geloofde.

Lichtpuntje op zaterdag: we zagen dat de voorraden die we hadden gekocht voor het CH erg nuttig gebruikt worden en de kids genoten van hun rijst met vis!

Zondag vonden we dat het tijd was voor wat ontspanning, dus zijn we naar Lake Bosumtwe geweest samen met Atta. We moesten zo’n 5 verschillende trotro’s nemen voor we er waren, maar het was de moeite waard. Lekker weer, mooi meer en we hebben ook heerlijk gegeten. (fijne afwisseling!) Tegen de avond zijn we weer naar huis gegaan en hebben we heeeeerlijk geslapen na ons dagje ontspanning.

Maandag en dinsdag waren dagen zoals alle anderen, ’s ochtends schilderen aan de wereldkaart in Sekyere (die bijna af is! ) en na de middag helpen in het CH. Zoals altijd heel leuk, buiten de gewoonlijke vechtpartijen tussen Yao j. en zijn mede-bewoners. (vooral Kofi). En aangezien Kofi zo’n 2 koppen kleiner is en slaat als een meisje… Eindigt het altijd in een huilbui. Ook hebben de kids een nieuwe hobby. Hagedissen vangen. Ondanks het bijgeloof willen ze nu elke dag samen met mij een hagedis vangen, die ik dan moet vasthouden zodat ik Steven en Akwasi, 2  oudere jongens in het CH, kan laten schrikken. Ja, hagedissen zijn niet hun lievelingsdieren!

Vandaag zijn we begonnen met het afwerken van de wereldkaart. Een aantal namen staan er al op, de lijnen en kleuren zien er al goed uit. Al dat engelengeduld loont eindelijk! Morgen of overmorgen zal de kaart helemaal af zijn, ik vrees alleen dat de muur ernaast opnieuw geverfd zal moeten worden en de vloer… dat wordt schrobben.

Ook hebben we deze dagen te maken met een ‘koufront’ (lees 25 graden ofzo). Het heeft een aantal keer tropisch hard geregend en geonweerd en dat is te merken aan de temperatuur.

Enkel vandaag begin ik me toch af te vragen of het niet aan mij ligt, aangezien ik sinds het middageten in bed lig. Ze dachten/ denken dat het een lichte vorm van malaria is, maar aangezien de koorts al bijna weg is, wordt de kans een stuk kleiner. Jammer genoeg wil mijn maag niet zo meewerken en kan ik dus niet veel eten. Afwachten tot morgen en anders zie ik de kliniek in het dorp ook eens vanbinnen ..

Ik hoop dat de meubels voor het ICT-center en de kaart op tijd af zijn voor mijn vertrek, zodat ik het door ons ingerichte ICT-lokaal (inclusief computers!) nog kan zien!

V erder organiseren we een danswedstrijd tussen Atta en zijn vrienden op mijn laatste avond en natuurlijk ook een feestje met ontzettend veel snoep voor de kids in het Children’s home!

Zondag vertrek ik hier alweer… Ik ga iedereen vast missen, maar… Thuis zijn zal vast deugd doen. Zondagnacht nog een nachtje verblijven in Accra aan het strand en dan maandag op naar huis.

Natasja

19 juli

Hallo allemaal

Het is al weer even geleden, maar internet hier werkt op een of andere manier alleen fatsoenlijk op mijn gsm en laat het nu net niet lukken om daarmee op mijn blog te kunnen schrijven.

Afgelopen week was weer erg druk, maar wel super. Zaterdag zijn we naar de begrafenissen (of toch het ‘vrolijke’ deel ervan. De eerste indruk was dat het toch wel ontzettend anders was dan bij ons. Er werd gezongen, gedanst en er waren zelfs een aantal bandjes. Wel vond ik het heel erg voor een jongetje dat vaker in het guesthouse zat, waarvan de vader gestorven was.

Als gevolg van de begrafenis hadden we ook begrafenisgasten die hier wilden verblijven, de begrafenis duurt meestal van vrijdagavond tot zondag of maandag.

Het waren vriendelijke mensen, met ontzettend lekker eten, maar het nachtelijke lawaai was er toch echt net teveel aan. Wel was het dan weer leuk dat we werden uitgenodigd op hun ‘feest’. Hier zag ik voor het eerst de Ghanezen dansen en hun wanhopige poging om het mij ook te leren was nog best grappig. Die zaterdag voor de rest ook nog naar het children’s home geweest.

Zondag ben ik alleen naar Dadease gegaan. Een heel vriendelijke tweeling uit het Children’s home zit daar op Boarding School, dus die ben ik gaan bezoeken. Ze waren volgensmij erg blij me te zijn en de andere leerlingen  vonden het toch ook wel interessant om met een ‘obruni’ te praten.

Maandag was een dag zoals alle anderen, naar Sekyere om verder te schilderen (ondertussen zijn we al heel wat verder, maar het blijft een erg frusterend werkje!) en naar het Children’s home.

Iris, een nieuwe, Nederlandse vrijwilligster, kwam ook aan die dag en naar mijn opluchting is het een superlief en aardig meisje!

Dinsdag zijn we nog een dag naar Kumasi geweest, voornamelijk om 2 computers te halen om het ICT-center in Sekyere te kunnen opstarten. De meubels hiervoor zijn ondertussen al in de maak en beginnen er al goed uit te zien! Nu de wereldkaart nog…

Die avond kwamen we erachter dat Rolf niet donderdag zou vertrekken, maar woensdag (tot zijn eigen verbazing) en moest hij ’s avonds nog snel afscheid gaan nemen in het Children’s home.

De volgende dag, woensdag, zijn we (nog samen met Rolf) de computers gaan afgev en bij de school en hebben we Rolf uitgezwaaid. Hierna hebben we nog geschilderd en zijn we naar het children’s home geweest, waar een helft van de tweeling ineens zat. (Erg handig om je boeken ‘thuis’ te vergeten als je examens hebt!)

Vandaag zijn we weer gaan schilderen en natuurlijk hebben we ook weer met de kinderen in het Children’s Home gespeeld.

Ik was van plan om vandaag foto’s te uploaden, maar met het trage internet momenteel zit dit er niet in.. Ik hoop dat het de volgende keer wel lukt!

Groetjes Natasja

13 juli

De afgelopen dagen bestonden vooral uit ochtenden in de school in Sekyere en namiddagen in het Children’s home. We zijn eindelijk begonnen met schilderwerk in de school en er is al sprake van continenten en oceanen. Al was het niet altijd erg makkelijk en heb ik volgensmij best veel gemopperd. De lijntjes verven was ook nogal precisiewerk en dus niet echt iets voor mij, met mijn ‘engelengeduld’. Ahum.

In het Children’s home ging het er zoals altijd actief aan toe, wedstrijdjes ‘tennis’, ‘volleybal’ en dat soort sporten. Jammer genoeg moest ik wel een middag thuisblijven, mijn lichaam werkte eventjes niet helemaal mee, maar dat is nu gelukkig allemaal weer in orde.

Gisteren zijn we een traditioneel gerecht, fufu genaamd, gaan eten. Eerst hebben we geholpen met het klaarmaken en dat was ook even aanpassen. Zoals ik thuis met een klein aardappelmesje dingen snijd of schil, moest het hier met een groot mes en met nogal agressieve bewegingen. Dat was natuurlijk niet makkelijk zonder mezelf te verwonden, maar we hebben het overleefd! Daarna moesten we de soep maken, die vooral uit pinda’s, kip, tomaat en gardenegg (een of andere vieze groente) bestond. Toen het papje van de yam en plantain klaar was, ging dit in de soep en mochten we eraan beginnen… Het eten moet hier met de rechterhand, bestek gebruiken ze niet of amper. De eerste hap ging nog redelijk vlot naar binnen, maar met elke hap die ik daarna nam, werd mijn tegenzin alleen maar groter. Gelukkig kon ik mijn gezicht nog iets of wat in de plooi houden, zodat ik het gezin waar we aten niet zou beledigen, maar ik zag dat ik niet de enige was die zo over het eten dacht.

Vandaag zijn we een dagje naar Kumasi geweest. We vertrokken weer met de trotro en kwamen redelijk op tijd aan. Het was de eerste dag dat we zelf onze weg moesten zoeken in een Ghanese stad en dat bleek toch niet altijd simpel. Eerst even langs het cultureel centrum, daarna naar de markt en langs de winkeltjes. Zowel voor ‘souvenirs’ en stof om een ‘Ghanese’ broek te laten maken, als voor boekjes en landkaarten voor in het Children’s home, waar ze hopelijk blij mee zijn. We moesten op de terugweg wel erg oppassen in welke auto we stapten. Er is namelijk een week geleden een taxichauffeur gestorven en vandaag was dus de one week anniversary, wat inhoudt dat alle andere chauffeurs in rouw waren en er ook veel gedronken werd. Gelukkig waren er genoeg verantwoordelijke chauffeurs en zijn we goed aangekomen. Morgen zijn het begrafenissen hier in Banko, dat is blijkbaar erg indrukwekkend om te zien. Het is dan niet enkel droevig, maar in de namiddag feest. Patries van het Guesthouse wilt ons hiermee naar toe nemen, hopelijk valt het mee!

Foto's volgen later!

Natasja

9 juli

Het is al weer even geleden, maar hier weer een update vanuit het Ghanese binnenland!

Afgelopen dagen waren weer redelijk hectisch en druk, maar toch is het hier ontzettend fijn. Ten eerste het afscheidsfeestje van Jenny, waar Atta zich toonde als echte verhalenverteller en spelleider. Het werd gelukkig niet zo laat, maar was wel erg gezellig. Voor de rest zijn we natuurlijk veel naar het Children’s home geweest om de kinderen bezig te houden en te helpen. Opoku, waar ik al eerder over had geschreven, was erg ziek geworden en dat baarde me toch echt wel zorgen. Het jongetje had erge koorts en hoestte als een oud mannetje. Gelukkig waren mijn zorgen niet terecht, want hij is er nu weer bovenop. Zelf ben ik ook wat ziekjes geweest, een beetje hogere temperatuur en vanalles wat, maar ook dat is allemaal helemaal in orde.

Wel heb ik gemerkt dat niet alle kinderen uit het children’s home schatten zijn, zo is er Yao. Hij leek me een leuk ventje, alleen wat bazig, maar laatst ontdekte ik meerdere ‘minder positieve’eigenschapjes. Zo was hij Kofi, een erg gevoelig jongetje, aan het pesten en dat vond ik toch niet zo vriendelijk. Ik zei hem dat hij zijn verontschuldigingen moest aanbieden, maar dat weigerde hij. Hij heeft het 3 dagen volgehouden om me compleet te negeren, maar vandaag vond hij het toch wel nodig om me uit te lachen na mijn verlies bij volleybal. Gelukkig deed hij daarna weer normaal.

Nog een nieuwtje uit het weeshuis, de oudere tweeling (er zijn hier zoooooveel tweelingen en ze heten allemaal Atta met nog iets er achter) is terug naar boarding school, wat ik erg jammer vind, want het was aangenaam gezelschap en ze hielpen constant als je je geen blijf wist met de kinderen. Ook functioneerden ze als tolk, als Opoku het niet goed snapte.

Zaterdag zijn we naar de ‘heilige’berg geweest, een soort bedevaartsoord waar verschillende christelijke gemeenschappen communes op hebben gericht. Ze zijn alle in volle overtuiging dat Jezus op die berg heeft gewoond. Voor het geloof ging ik er niet heen, voor het uitzicht en de wandeling / klim daarentegen wel. Het was zwaar om boven te raken, zeker met de drukkende warmte en de vervelende trappen of steile weggetjes, maar eenmaal boven was het uitzicht het meer dan waard.

Vandaag zijn we voor het eerst gaan werken aan de wereldkaart in het schooltje in Sekyere, wat erg frustrerend was. Ik had verwacht dat dit wel in 2 dagen klaar zou zijn, maar we hebben enkel nog maar de grote tekening op de muur in krijt. Ook wilde het totaal niet lukken. Elke lijn die we tekenden leek op een of andere manier wel scheef, fout of net niet goed genoeg. Ook vond Rolf het niet altijd aangenaam als ik mijn ongezouten mening over zijn meetkunsten gaf. Gelukkig kwam Asabere, een vriendelijke leerkracht, ons nog wat moed in spreken. Hij garandeerde ons dat het er al goed uitzag en dat hij Afrika al herkende… wat mij nu niet zo moeilijk lijkt.

Met Asabere hebben we het gehad over het ICT-lokaal waarin we de wereldkaart aan het schilderen zijn. Voor dit lokaal hadden ze nog geen meubels, geen fatsoenlijk dak enzovoort. Dus vandaag is beslist dat een deel van het ingezamelde geld ook hiernaartoe gaat, de timmerman heeft een voorschot gekregen en begint dus normaalgezien nu te werken om het lokaal van stoelen en tafels te voorzien!

Opoku

In de komende dagen gaan we waarschijnlijk nog een dagje naar Kumasi, om rustig de cultuur nog wat te leren kennen, maar eerst en vooral kruip ik vanavond op tijd in bed om de vermoeidheid en het ziek-zijn te voorkomen!

Tot snel! Natasja

Kumasi - Children's home - 5 juli

Gisteren zijn we naar Kumasi geweest, de 2^de grootste stad in Ghana. Opnieuw zaten we opeen gepropt in een trotro, maar gelukkig was deze toch wel heel wat aangenamer dan die in Accra. Kumasi was ook veel gezelliger dan Accra, ondanks de chaos en wanorde. Eerst naar het cultureel centrum geweest voor handgemaakte souvenirs en om de sfeer wat op te snuiven. Een supermooi marktje, overal Afrikaanse beeldjes, schilderijtjes en sieraden. Daarna gingen we écht de stad in, hier was het nog een stuk chaotischer en het rook niet altijd al te fris. (was ik even blij dat ik in het cultureel centrum een toilet had gevonden!) Ook hier kreeg ik weer een aantal huwelijksaanzoeken en de vraag of ze mij niet mochten ruilen tegen een auto.

Op de markt, want schoenenwinkels hebben ze hier niet overal, hebben we voetbalschoenen en sokken kunnen kopen voor de kinderen uit het children’s home. Deze gaan we zo dadelijk brengen. Ook konden we van het geld van alle mensen die wilden sponsoren verf kopen voor een wereldkaart die we zelf gaan schilderen in een school in het dorpje Sekyere. De rest van het geld zal naar voorraden voor het children’s home en de school (voornamelijk een ‘ITC-centrum’) gaan.

Vandaag was het sportdag van alle Junior High Schools in de omliggende dorpjes. We zijn hier gaan kijken en helpen, maar veel konden we niet doen. Dit kwam doordat de allerkleinsten continu op of rond je zaten, je hand vast wilden pakken of je aandacht opeisten.

Aan de spinnen begin ik al wat te wennen, ik flip niet meer als ik er een zie, maar ze mogen toch uit mijn buurt blijven. De ‘huisdieren’ die ik daarentegen wel super vind, zijn de hagedissen en salamanders die hier genoeg zitten. Zo heb je de kleine, schattige groene en de grote met een feloranje staart.

We zijn net terug van het children’s home, waar ze ontzettend blij waren met de voetbalschoenen en sokken. (zie foto) Nu kunnen ze tenminste meedoen met een echt team en moeten ze niet op blote voeten voetballen. Ook is mij al wel duidelijk wie mijn grootste vriend van de kinderen is: Opoku. Het 8jarige knulletje zit in primary 2, terwijl hij in primary 1 hoort te zitten en is dus ontzettend slim. Hij durft wat bazig te zijn, maar is ontzettend lief en probeert me wat Twi, de plaatselijke taal, bij te leren. Ook de kleinsten zijn superlief en schattig. Ze vragen constant al je aandacht, maar geven je heeeel veel vriendschap en liefde. Vanavond is er nog het afscheidsfeestje van Jenny, een Britse vrijwilligster die in het children’s home verbleef, hopelijk wordt het niet laat, want de dagen hier zijn erg vermoeiend!

Groetjes Natasja

Akwaaba! - 2 juli

De eerste keer in het vliegtuig.. Wat ik ervan moest verwachten wist ik niet, dus ik was al lang blij dat ik maar 2 keer het gevoel had dat we zouden crashen. Op zich verliep de vlucht aangenaam en rustig, gezellige buurman met leuke reisverhalen en een mooi boek. Wat later dan verwacht stapte ik uit het vliegveld en voelde de drukkende (benauwde!) warmte op me afkomen. Nadat ik mijn bagage had teruggevonden op het nogal primitieve vliegveld, zocht ik de weg naar de uitgang waar Atta, een medewerker van het guesthouse waar ik verblijf en dus ook een echte Ghanees, me stond op te wachten met een naamkaartje.

Nog geen halfuur later kwam ik aan in de appartementen van Toon, een leuke Belgische waar ik 2 nachten zou logeren. Daar was Rolf, de andere vrijwilliger ondertussen ook. De eerste 2 nachten bleven we in Accra, de hoofdstad. Een enorme cultuurshock natuurlijk, mensen wonen in houten krotten naast elkaar, met hier en daar een afgemaakt huis. Toch is de sfeer er heel relaxed en gezellig. Het was wel gelijk duidelijk dat ze hier in Ghana niet vaak blanken zien en sommige Ghanezen komen er openlijk voor uit dat ze ‘obrunis’ niet op prijs stellen.

Natuurlijk hebben we wat sightseeing gedaan in Accra, onder andere in de haven waar ik een aantal huwelijksaanzoeken kreeg en aan het strand. De leuke manier van openbaar vervoer is ons nu ook wel duidelijk… Trotro’s rijden er genoeg, dit zijn overvolle busjes die naar bepaalde plaatsen gaan. Ook taxi’s rijden in Accra overal door elkaar.

Gisteren zijn we vertrokken op weg naar Banko, gelukkig niet in een trotro, maar in een iets luxere en ruimere bus. Dit was toch wel een reisje van een paar uur en op de tussenstop liet Atta ons kennismaken met de alombekende gefrituurde yam. Toen we eenmaal aankwamen in Banko was al gelijk duidelijk dat Patries supervriendelijk was en het guesthouse is heel gezellig. Ik had jammergenoeg valse hoop gekregen in Accra, dat er amper spinnen zouden zitten… Dit bleek dus niet het geval en er zaten er naar mijn zin meer dan genoeg. Ik kreeg een eigen kamer met badkamertje (zonder warm water natuurlijk, dat is hier amper verkrijgbaar).

Vanochtend werd ik dan wakker dankzij de leuke kreten van enkele vogels, kikkers en nog dingen waarvan ik niet wil weten wat het zijn. Hierna hebben we rustig ontbeten en gingen we naar het Children’s home en Banko. De kinderen zijn stuk voor stuk schatten, de één al wat enthousiaster dan de ander. Zo willen ze allemaal hun eigen zin krijgen en eisen ze al je aandacht op. De kleinste moet perse op schoot zitten, anders volgt er een huilpartij! Ook willen die kleine schatten alles van je weten, jammergenoeg vragen ze het vaak in Twi, de lokale taal waar ik geen bal van snap.

Deze avond hadden we de eerste echte regenbui, met heel wat bliksem. Natuurlijk komen alle leuke insectjes dan ook naar binnen en mijn achtpotige lieve vriendjes zijn nu dus ook aanwezig. Zo liep er daarnet een (voor mij) erg groot exemplaar over mijn voet, gelukkig heeft Atta hem doodgetrapt. Ook Rolf en patries zijn nu van mijn spinnenfobie op de hoogte…

Verder gaat het hier wel goed, leuke mensen, leuke sfeer en lekker eten! (tot nu toe)

Foto’s volgen later!

Groetjes Natasja

Voor de geinteresseerden, Rolf houdt ook een blog bij: www.rolfveldhuizen.waarbenjij.nu